Hollande / Peinture / Carla Emmink / UN MATIN, SUR LE BORD DE CE CIEL 

 

 

Lees het interview verder door de link hieronder aan te klikken.

 

https://zoes.fr/2023/03/15/hollande-peinture-carla-emmink-un-matin-sur-le-bord-de-ce-ciel/ 

Hieronder vertaling Frans/Nederlands van bovenstaand artikel.

Het betreden van een schilderij van Carla Emmink kan worden vergeleken met dit eenvoudige gebaar, namelijk het openen van een raam. Even eerder ruikt de kamer muf. Nu overspoelt het licht haar. Misschien hoor je zelfs muziek. De titels van de doeken, waarin volop wordt gesproken over vreugde, delen, de komst van de zomer en turquoise zonnebrillen, bevestigen deze indruk. Carla Emmink viert ingestemd geluk, dat door niets kan worden voorkomen. En als het paar vrouwelijk, sapphisch en stralend is, blijft het een serieus tegengif tegen moraliserende grijsheid. We zeiden het al: dit schilderij is een verademing. Kortom, de eerste indruk is die van plezier en de ceremonies die het oproept. Maar niet alleen. De Nederlandse schilder legt het heel duidelijk uit. Deze figuratie is ook een manier om te zeggen wat zijn opleiding was, het gewicht dat werd uitgeoefend door moraliteit en katholieke rigiditeit. Maar verder gaat ze niet. Noch over de kerk die ze bezocht, noch over het ouderlijk gezag waarin ze opgroeide. Deze twee werelden bestaan ​​nauwelijks naast elkaar, in een permanente tegenstelling. Carla schildert daarom anathema, godslastering, de Goddelijke Komedie, de hel die op het punt staat open te gaan en de wonderlijke vreugde van het moederschap. Omdat alles mogelijk is. Omdat vrijheid een land is, helder en open, donker en gesloten, waarvan het onmogelijk is om je af te wenden. “En daar zie je in donkere kleuren de kerk, mijn vader – die organist was – achter het orgel, mensen met zwarte hoeden en daar tussenin zit ik als een meisje van zestien. Een jong meisje, voor het eerst verliefd, maar ze kan nergens heen. »Carla Emmink Even denk je aan de schilderijen van Amaryllis DeJesus Moleski (Puerto Rico) of zelfs aan de stralende koppels die Sola Olulode (Nigeria) rond een tafel poseert, met een kus, langs een rivier. Ondanks het ceremoniële aspect dat zwaar weegt op haar scènes, behoudt Carla Emmink een verlangen naar lichtheid, een vermogen tot empathie en een fel optimisme. Niets vertroebelt zijn palet, ondanks de wil van de gevestigde orde, de dikte van de muren en de donderende stem van de priester.

 

 

Deze twee werelden bestaan ​​nauwelijks naast elkaar, in een permanente tegenstelling. Carla schildert daarom anathema, godslastering, de Goddelijke Komedie, de hel die op het punt staat open te gaan en de wonderlijke vreugde van het moederschap. Twee onverenigbare werelden. Sinds het einde van haar studie, waar ze als illustrator in LGTB-tijdschriften (Side by Side) werkte, tot haar huidige werk in een studio, geeft ze deze moeilijkheid toe. “Vanuit mijn streng christelijke opvoeding zoek ik altijd de verbinding tussen mijn geloof, mijn kerk en mijn homoseksualiteit. Enerzijds zijn het geloof en de kerk – omdat ik daar ben opgegroeid – mijn toevluchtsoord. Aan de andere kant kan ik niet langer tot deze oude gemeenschap behoren omdat ik lesbisch ben. Dit zijn de beelden die voortdurend opduiken, dit zijn de doeken die de "laatste maaltijd" oproepen en de prediking van de priester en het kind in zijn armen. Dit heel kleine kind dat we voeden, omdat we een moeder zijn. Dubbelzinnigheid van rollen, komische mystificatie, vrouwelijke verantwoordelijkheid, onverzettelijkheid en tolerantie, onder een potlood vol empathie. En dan is er ook deze eigenschap, dit vermogen tot ruimte. Het gaat over schilderen en het gevoel dat het in het oog oproept. Aan de rand van een weiland staat een caravan. Lucht is vloeibaar, licht stroomt als helder water. Men denkt aan deze noordelijke schilderijen, deze aardewerken luchten, deze golven die naar de hemel komen, vermengd met wind en wolken. Ondraaglijke lichtheid. Een paar momenten van rust, in dit seizoen van het begin.

Italië-Wereld / Gedachtenschilderij / Imma Battaglia en Carla Emmink VERENIGDE KLEUREN “... de plicht om de samenleving te vertegenwoordigen en niet de vulgaire politiek, nu volledig lichtjaren verwijderd van het leven van mensen en hun dagelijkse problemen. De journalist vergeet zelfs wat paus Franciscus vroeg, namelijk dat diversiteit wordt toegejuicht en gerespecteerd. (…) We gaan nooit meer terug naar het getto. Deze zwart-witte wereld bestaat niet meer, die is voorbij. Bedankt aan de mensen die de moed hebben om in kleur naar een nieuwe wereld te kijken. » De volgende opmerkingen zijn gemaakt door Imma Battaglia, een oude activist voor de rechten van LGBTQ+ mensen. Deze vrouw valt de informatie aan zoals de publieke zenders die vandaag in Italië uitzenden. Dit is een uitspraak die veel verder gaat dan deze noodzakelijke strijd. Op dezelfde manier wordt stilte opgelegd aan een deel van deze wereld. Simpelweg omdat hij niet dezelfde kleur heeft, niet op dezelfde manier schildert, zijn werken niet overeenkomen met de markt. Het is natuurlijk mogelijk om aan deze afwijzing te ontsnappen, door... je in te schrijven. Accepteer de spelregels, de woorden die daarbij horen, de geldende formats. Eén knie op de grond, hoofd naar beneden, canvas conformeert zich. Sommige kunstenaars zeggen nee. Dit is niet meer mogelijk. Jouw wereld bestaat niet meer. Foto: © Carla Emmink

Artikel van Roger Calmé - 5 april 2023

 

Het betreden van een schilderij van Carla
Emmink kan worden vergeleken met dit eenvoudige gebaar, namelijk het openen van een raam. Even eerder ruikt de kamer muf. Nu overspoelt het licht haar. Misschien hoor je zelfs muziek. De titels van de doeken, waarin volop wordt gesproken over vreugde, delen, de komst van de zomer en turquoise zonnebrillen, bevestigen deze indruk. Carla Emmink viert ingestemd geluk, dat door niets kan worden voorkomen. En als het paar vrouwelijk, sapphisch en stralend is, blijft het een serieus tegengif tegen moraliserende grijsheid. We zeiden het al: dit schilderij is een verademing.

Kortom, de eerste indruk is die van plezier en de ceremonies die het oproept (...)

Om ook te lezen: https://zoes.fr/2023/03/15/hollande-peinture-carla-emmink-un-matin-sur-le-bord-de-ce-ciel/

RC (ZO mag)
Foto's: met dank aan Carla Emmink
Facebook: https://www.facebook.com/carla.emmink

Vertaling van het Frans in het Nederlands.

 

Holland / Tekeningen / Carla Emmink / HET MOOISTE VOOR DEZE BAL

 

De manier om een schilderij te beginnen krijgt zo verschillende aspecten. Kortom, het moment ervoor degene die voorspelt en inhuldigt, die in de verte de eerste accenten suggereert, de eerste refreinen. Carla Emmink is een schilder die van deze feestsfeer houdt. En nog meer deze momenten van intimiteit in de gemeenschap die van hem zijn. Vanavond gaat ze naar een vriendenbijeenkomst. De tekeningen die ze hier presenteert dragen daar een beetje aan bij. Het moment ervoor, voordat de deuren opengaan en de (boven) avond begint.

In deze ruimte waar de geslachtskeuze een persoonlijke aangelegenheid is, maakt de schilder de balans op van de situatie en gevoelens. De tekening begint zijn werk." De nachtelijke sfeer en dragshows fascineren me", legt ze uit. "Er is veel kwetsbaarheid en kracht tegelijk in wat ze laten zien. Deze shows zijn echte werken. Dat is wat ik wil teruggeven. Drags voegen kleur toe aan het leven, met hun uiterlijk aan hun gedrag. Ik hou van ze, voor zichzelf en de kleur die ze dragen. "

Carla's schilderijen hebben veel betekenis, maar het eerste wat we onderscheiden is deze helderheid van kleur. Er zit een permanente tederheid in deze schilderijen, ook een onschuld. Het zijn groen en geel, aan het begin van een seizoen, scènes genomen door een rivier, een paar vrouwen op de voorkant van een caravan, hand in hand. De onschuld en kleur die deze ochtend van het leven overbrengt. In de tabel van de partij leiden dezelfde principes de constructie. "Ik zou deze beweging heel graag willen vertalen waarbij een groot aantal mensen deze vreugde geeft. Mijn tekeningen helpen om dit meervoud aan verlangens, gevoelens, looks te geven..."

,

 

 

Voordat het canvas begint. Al deze energie, om te zeggen, al deze kleur die zo zal zijn!

,

In eerste instantie rangschikt ze de personages, zoals in deze kartonnen theaters, trouwe miniaturen, waarbij de regisseur de locatie van de acteurs en de relevantie van de verlichting controleert. Op deze manier kan hij een heel precies beeld krijgen van wat het stuk zal zijn. Wanneer Carla Emmink precies weet hoe ze dit gejuich moet maken, dan komt ze ook bij het doek en de kleur, dat is het leven van het schilderij, dat de vloeistof is tussen elk van deze hoofdrolspelers.

Kortom, deze schetsen zijn een herhaling van de bal waarop ze een jurk, hakken en deze kleurbuizen klaarmaakt die energie, overtuiging en geluk weer tot leven brengen. Al was het maar een paar uur, deze mogelijkheid om degene te zijn die je gelooft.

 

Holland / Tekeningen / Carla Emmink
HET MOOISTE VOOR DEZE BAL

Hoe je aan een schilderij begint, heeft zoveel verschillende aspecten. Kortom, het moment ervoor, datgene dat voorspelt en inhuldigt, dat de eerste accenten, de eerste refreinen in de verte laat klinken. Carla Emmink is een schilderes die houdt van deze feestelijke sfeer. En nog meer deze momenten van intimiteit in de gemeenschap die van hem is. Vanavond gaat ze naar een bijeenkomst van vrienden. De tekeningen die ze hier presenteert, maken daar deel van uit. Het moment ervoor, voordat de deuren opengaan en de (uitbundige) avond begint.

In deze ruimte waar de keuze van het genre een persoonlijke aangelegenheid is, inventariseert de schilder de situatie en gevoelens. De tekening begint zijn werk. "Het nachtleven en de dragshows fascineren me", legt ze uit. “Er zit veel kwetsbaarheid en kracht tegelijk in wat ze laten zien. Deze shows zijn echte werken. Dat is wat ik wil teruggeven. Slepen geven kleur aan het leven, met hun uiterlijk aan hun gedrag. Ik hou van ze, voor zichzelf en de kleur die ze dragen. "

Carla's schilderijen hebben veel betekenis, maar het eerste wat opvalt is deze helderheid van kleur. Er zit een blijvende tederheid in deze schilderijen, een onschuld ook. Het zijn groen en geel, aan het begin van een seizoen, scènes genomen aan de rand van een rivier, een paar vrouwen op de voorkant van een caravan, hand in hand. Onschuld, en de kleur die deze ochtend van het leven uitstraalt. In de tafel van het feest drijven dezelfde principes de constructie. “Ik zou deze beweging heel graag willen vertalen waar een groot aantal mensen deze vreugde teruggeven. Mijn tekeningen helpen om dit meervoud van verlangens, gevoelens, uiterlijk te geven...”

In het begin rangschikt ze de personages, zoals in die kartonnen theaters, getrouwe miniaturen, waarbij de regisseur de locatie van de acteurs en de geschiktheid van de verlichting controleert. Op deze manier kan hij een heel precies beeld krijgen van hoe de kamer eruit komt te zien. Als Carla Emmink deze vreugde precies weet weer te geven, komt ze bij het doek en ook bij de kleur, die het leven van het schilderij is, die de vloeistof is tussen elk van zijn hoofdrolspelers.

Kortom, deze zwart-witten zijn een repetitie voor het bal waarvoor ze een jurk, schoenen met hakken en deze kleurbuizen aan het voorbereiden is die energie, overtuiging en geluk weer tot leven brengen. Al is het maar voor een paar uur, deze mogelijkheid om te zijn wie je gelooft

"Deze shows zijn echte werken. Dat is wat ik wil teruggeven. Drags voegen kleur toe aan het leven, met hun uiterlijk aan hun gedrag. Ik hou van ze, voor zichzelf en de kleur die ze dragen. » Carla Emmink

RC (ZO mag')
Foto's: © Carla Emmink

Lees ook: https://zoes.fr/2023/03/15/hollande-peinture-carla-emmink-un-matin-sur-le-bord-de-ce-ciel/

https://zoes.fr/2023/09/26/nederland-schilderij-carla-emmink-liefde-in-de-duinen/

Nederland / schilderij / Carla Emmink / LIEFDE IN DE DUINEN

 

 

Hollande / peinture / Carla Emmink /
L’AMOUR DANS LES DUNES

Les dunes sont des lieux de prédilection pour les amoureux, autant que pour les peintres. Dans ces replis, à l’abri des regards, il est possible de poser l’infini beauté d’un grain de peau (ou de sable). Carla Emmink emprunte donc ce sentier de couleur. Puis le pinceau pose les personnages. Par exemple ce couple qui profite des rayons du mois d’août. Le maillot est inutile et la tendresse leur tend les bras. Il se peut d’ailleurs que ce soient leurs baisers tendres qui aient alerté l’attention d’un diable (ou d’un ange) : le genre n’est pas arrêté, une diablesse féminine ou une ange qui l’est aussi, dans son pourpoint rouge, et qui ne brandit pas de fourche. Ce personnage semble sortir d’un ravin, photographié sans doute l’été précédant, en Provence. Voilà un indice en tout cas. Carla sourit : « ce n’est pas un diable, mais une figure protectrice. Regarde, elle tient à la main la symbole de la femme. » Bref, le couple se bécote en toute sécurité, malgré la présence cérémoniale, lointaine et de traviole, d’une église. Aurait-elle quelque chose à redire ?

Cette peinture, réalisée en fin d’été, pose des signes très clairs, quasiment philosophiques, sur le travail de la peintre hollandaise. Oui, ce couple est celui de deux amoureuses. Oui, l’ange est un souhait ! Ange ou démon, peu importe, qu’une protection leur soit (enfin) accordée. La toile manifeste son désir de quiétude, sa liberté chèrement acquise. L’accomplissement libre de son désir. L’Eglise n’y pourra rien. Cette fois, ses cloches demeureront silencieuses.

L’origine du tableau est biographique, mais ce n’est pas le plus important. La peintre affirme ici sa liberté, naturelle, hors de tout conflit. Plus rien ne l’empêche d’être, au revers de cette dune. D’ailleurs, elle ne ressent même pas la fraîcheur, ni le vent, ni les nuages brouillons. Carla Emmink aime ces lieux, où poser sa toile, sa caravane, regarder l’eau et le ciel qui flottent. Et quand le soir vient, de retrouver les frangines, dans un vieux cinéma, projeter sur l’écran les souvenirs de la fête. Ses anges veillent, sa lumière reste allumée.  

« De mon éducation chrétienne stricte, je cherche toujours le lien entre ma foi, mon église et mon homosexualité. D’une part, la foi et l’église – parce que j’y ai grandi – sont mon refuge. Par contre, je ne peux plus appartenir à cette ancienne communauté parce que je suis lesbienne. »  C. Emmink

Nederland / schilderij / Carla Emmink /
LIEFDE IN DE DUINEN

De duinen zijn favoriete plekken voor geliefden, maar ook voor schilders. In deze plooien is het mogelijk om, uit het zicht, de oneindige schoonheid van een huidkorrel (of zand) te plaatsen. Carla Emmink volgt daarom dit kleurenpad. Vervolgens plaatst het penseel de karakters. Dit stel geniet bijvoorbeeld van de stralen van augustus. De trui is nutteloos en tederheid reikt naar hen. Het is ook mogelijk dat het hun tedere kussen waren die de aandacht van een duivel (of een engel) trokken: het geslacht ligt niet vast, een vrouwelijke duivel of een engel die dat ook is, in zijn rode wambuis, en die niet zwaait met een hooivork. Dit personage lijkt uit een ravijn te komen, waarschijnlijk de vorige zomer gefotografeerd, in de Provence. Hier is in ieder geval een aanwijzing. Carla lacht: “Hij is geen duivel, maar een beschermend figuur. Kijk, ze houdt het symbool van de vrouw in haar hand. » Kortom: het koppel kust elkaar in alle veiligheid, ondanks de afstandelijke en onopvallende ceremoniële aanwezigheid van een kerk. Zou ze iets te zeggen hebben?

Dit schilderij, gemaakt aan het einde van de zomer, zet zeer duidelijke, bijna filosofische tekenen in het werk van de Nederlandse schilder. Ja, dit koppel is dat van twee geliefden. Ja, de engel is een wens! Engel of demon, het maakt niet uit, moge bescherming aan hen (eindelijk) worden verleend. Het doek weerspiegelt zijn verlangen naar rust, zijn duur verworven vrijheid. De vrije vervulling van iemands verlangen. De Kerk kan er niets aan doen. Deze keer zullen de klokken stil blijven.

De herkomst van het schilderij is biografisch, maar dat is niet het belangrijkste. De schilder bevestigt hier haar natuurlijke vrijheid, voorbij elk conflict. Niets weerhoudt hem ervan om op de achterkant van dit duin te staan. Bovendien voelt ze niet eens de frisheid, noch de wind, noch de mistige wolken. Carla Emmink houdt van deze plekken, waar ze haar canvas en haar caravan kan laten rusten en het water en de lucht kan zien zweven. En als de avond aanbreekt, vind je de zussen in een oude bioscoop en projecteer je de herinneringen aan het feest op het scherm. Zijn engelen kijken toe, zijn licht blijft aan.

“Vanuit mijn streng christelijke opvoeding zoek ik altijd naar de verbinding tussen mijn geloof, mijn kerk en mijn homoseksualiteit. Enerzijds zijn het geloof en de kerk – omdat ik er ben opgegroeid – mijn toevluchtsoord. Aan de andere kant kan ik niet langer tot deze oude gemeenschap behoren omdat ik lesbisch ben. » C. Emmink

 

Roger Calmé (ZO mag)
Photos : by courtesy Carla Emmink
Facebook : https://www.facebook.com/carla.emmink

A lire aussi : https://zoes.fr/2023/03/15/hollande-peinture-carla-emmink-un-matin-sur-le-bord-de-ce-ciel/

 

Voir tous les articles par Roger Calmé

26 septembre 2023

Non classé

Navigation des articles

Un commentaire sur “Nederland / schilderij / Carla Emmink / LIEFDE IN DE DUINEN”